Polski film spod znaku legendarnego Studia Filmowego ”Kadr”. Dokładnie taki, jakich najbardziej brakuje. Na wskroś współczesny, formalnie świeży i aktualny. Portretujący zjawisko, które narodziło się wraz z wynalazkiem Internetu i które niestety nie jest w regresie.
 |
| Materiały prasowe |
Czytam o Sali samobójców teksty krytyków i dziennikarzy filmowych. Odliczam narzekania na irytujący dydaktyzm tego filmu, na banalne rozważania. Nie zgadzam się, pewnie za sprawą braku doświadczeń rodzica. Bo rzeczywiście wydaje się ten film ostrzeżeniem. Być może dla niektórych okaże się bardzo prawdziwy, może zobaczą w rodzicach Dominika samych siebie. Tu właśnie krytycy widzą banał – przesłanie na poziomie spędzajmy ze sobą więcej czasu, rozmawiajmy z naszymi dziećmi nie jest niczym odkrywczym. Może i są to frazesy. Tylko zastanawiam się, co się dzieje, że o tak elementarnych, tak oczywistych rzeczach zdaje się zapominać coraz więcej ludzi.
W kulturze masowej pojawia się coraz więcej postaci o genialnych skłonnościach, mających jednocześnie wrodzony cynizm, którym bystrość umysłu służy również mimowolnie do wyszydzania swojego otoczenia i surowego traktowania relacji międzyludzkich. Dość przywołać trzech bohaterów topowych produkcji amerykańskich: Cal Lightman z Lie to me, Patrick Jane w Mentaliście i wreszcie Gregory House. Geniusze imponują przenikliwością umysłu, a cynizm dodaje im charakteru. Postaci szlachetne i dobre przestały być atrakcyjne, bo nie przystają do czasów i są nudne. Tryumfy święcą bohaterowie chamowaci, nie mający żadnych świętości, którym pozycja albo charakter wykonywanego zawodu pozwala na ripostę, o jakiej wielu z nas marzy wielokrotnie, wysłuchując upomnień przełożonego. Może dlatego budzą naszą sympatię - mają to, za czym tak często tęsknimy.